Το όνειρο και για μια πολιτισμένη Αττική.

της συγγραφέως Λείας Βιτάλη*

Ο γνωστός συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ έλεγε πριν από πολλά χρόνια ότι αυτό που έλκει τους περισσότερους ανθρώπους στο σοσιαλισμό είναι η ιδέα της ισότητας. Αν υπάρχει λοιπόν κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς σήμερα είναι ακριβώς αυτή η ιδέα: Της ισότητας.

Οι αγορές με τις επιλογές τους αυτό ακριβώς έχουν εξαφανίσει με τη δημιουργία κοινωνιών με πολίτες 2 ταχυτήτων. Φυσικά τώρα πια δεν μιλάμε για τον ίδιο σοσιαλισμό στον οποίον αναφερόταν ο Όργουελ και ο οποίος πλέον έχει ενσωματωθεί στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.

Συνηθίζουμε στις μέρες μας να λέμε ότι η κρίση που περνάει η Ελλάδα δεν είναι μόνον οικονομική αλλά κυρίως πολιτισμική.

Εδώ και χρόνια επιστήμονες και πνευματικοί άνθρωποι γράφουν άρθρα και μελέτες κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την ανθρωπότητα που έκανε θεό της το ασύστολο κυνήγι του κέρδους. Αυτό δεν είναι κάτι που ακολουθείται μόνο στη χώρα μας, η πρακτική ανθίζει διεθνώς. Απλώς στη χώρα μας έγινε εκρηκτική σε συνδυασμό με την Ελληνική ιδιαιτερότητα των ασύστολων πελατειακών σχέσεων.

Αν αποδεχτούμε τις ιδιαιτερότητες της Ελληνικής κρίσης που σχετίζονται με τις πελατειακές σχέσεις, τη γραφειοκρατία και τη διαπλοκή και διαφθορά από την εποχή της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα με την εναλλαγή στην εξουσία δεξιάς και υποτιθέμενου σοσιαλισμού, τότε είναι εύκολο να ορίσουμε το πώς πρέπει να ενεργήσουμε στο μέλλον με τη χάραξη μιας νέας πολιτικής που θα μηδενίζει αυτά τα 3 κακά της μοίρας μας.

Ωστόσο η χάραξη αυτής της νέας πολιτικής δεν μπορεί, όπως είναι αυτονόητο, να γίνει με τα ίδια κόμματα στην εξουσία ούτε με τα ίδια πρόσωπα που  έφεραν τη χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση, Τα αποτελέσματα είναι πλέον κάτι περισσότερο από ορατά με τη σύλληψη του περιβόητου Άκη, του παρ’ ολίγον και προέδρου του Πασόκ. Αλλά δεν είναι φυσικά μόνον ο Άκης, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στο παρασκήνιο κρύβονται κι άλλα άτομα που εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο γεγονός.

Η λανθασμένη επιλογή να προσφύγει η χώρα στο ΔΝΤ δείχνει συνεχώς τα δόντια της αφού ήταν εξ αρχής γνωστό ότι η παρέμβασή του θα συνοδευόταν από σκληρά αντικοινωνικά μέτρα. Και φυσικά τίποτα δεν απέδωσε έτσι όπως το είχαν διακηρύξει. Το ότι οι υπεύθυνοι ζητούν συγνώμη από τον Ελληνικό λαό για τα λάθη τους δεν σημαίνει ότι αύριο δεν θα τα επαναλάβουν ή ότι θα δείξουν συμπόνια στο λαό. Η αναποτελεσματικότητα στην οικονομική διαχείριση και η αδικία προς τους πολίτες θα συνεχίζονται και θα συνεχίζονται γιατί δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να διαπραγματευτούν.

Ονειρεύομαι μια χώρα που οι πολιτικοί της, όταν αποτύχουν, θα γυρίζουν σπίτι τους με κατεβασμένο το κεφάλι. Ονειρεύομαι μια χώρα όπου οι πολιτικοί της, όταν βουτηχτούν στη διαφθορά θα οδηγούνται αυτομάτως στον εισαγγελέα. Ονειρεύομαι μια χώρα που οι πολίτες της θα έχουν εργασία –γιατί η εργασία είναι δικαίωμα-, θα έχουν ασφάλεια, εκτίμηση ο ένας για τον άλλον, με σεβασμό στις μειονότητες, στο περιβάλλον, στην ίδια τη ζωή, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά.

Ποιος δεν ονειρεύεται αυτή την Ελλάδα. Αλλά, κι εδώ είναι ένα μεγάλο αλλά που θέλει σοβαρή απόφαση και σκέψη με τις εκλογές προ των πυλών, το θέμα είναι ποιος μπορεί να τα δρομολογήσει όλα αυτά.

Απαιτείται η διεκδίκηση αλλαγών σ’ αυτά που έχει επιβάλλει η τρόικα στη χώρα μέσω του μνημονίου και αγώνα για την αλλαγή αυτών των συντηρητικών πολιτικών με μια πολιτική της αλληλεγγύης. Αλλά. Παράλληλα η μάχη στο εσωτερικό της χώρας θα δοθεί για την προώθηση ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, με μεταρρυθμίσεις άμεσες στο φορολογικό, προγράμματα ανάπτυξης για τη μείωση της ανεργίας, προστασίας των ασθενέστερων ομάδων και με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο κοινωνικό σύνολο και όχι σε μια οικονομική ελίτ. Αλλά.

Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζονται νέα, άφθαρτα πρόσωπα με διάθεση να συμβάλλουν στην ουσιαστική διάσωση της χώρας (και όχι στη λεκτική). Τα νέα πρόσωπα μπορεί να μην έχουν πείρα στην πολιτική αλλά τόσο το καλύτερο, οι επαγγελματίες τα έκαναν θάλασσα. Τα νέα πρόσωπα μπορεί να μην είναι τεχνοκράτες αλλά έχουν βαθιά τη συναίσθηση ότι η μάχη πρέπει πλέον να δίνεται για το σύνολο και όχι ατομικά. Τα νέα πρόσωπα μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Τα νέα πρόσωπα είναι απαραίτητα για την ανανέωση της πολιτικής ζωής της χώρας αλλά και της δικής μας υποβαθμισμένης περιοχής, της Αττικής, όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη από νοσοκομείο, αποχέτευση, φροντίδα του περιβάλλοντος και λύση του μεταναστευτικού για μια πολιτισμένη ποιότητα ζωής. Γιατί Αττική δεν είναι μόνο η Αθήνα και ο Πειραιάς. Είναι η δική μας Αττική που μας πονάει πιο πολύ. Αυτή είναι μια μορφή της κοινωνίας 2 ταχυτήτων που μας έχουν επιβάλλει και αυτή είναι η απαίτηση για ισότητα που είπαμε στην αρχή.

* Η Λεία Βιτάλη είναι υποψήφια με τη Δημοκρατική Αριστερά στη Περιφέρεια Αττικής

                                                               ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

     ΑΛΕΞΙΟΥ ΣΓΟΥΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ (ΕΒΕΛΙΝΑ)
+ΒΙΤΑΛΗ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ (ΛΕΙΑ)
     ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΙΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ (ΑΝΝΥ)
     ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
     ΚΥΡΑΤΣΗ ΔΗΜΗΤΡΑ
     ΚΟΡΟΒΕΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ (ΒΑΣΙΑ)
     ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
     ΜΠΟΥΛΜΠΑΣΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
     ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
     ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
     ΠΕΤΡΑΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
     ΣΚΙΑΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
     ΣΠΗΛΙΩΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ
     ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ
     ΤΖΙΒΕΛΕΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΓΙΩΤΑ)